“Rouwen is niet loslaten, maar anders leren vasthouden.”
Jongeren zitten in een turbulente levensfase. Zij maken een persoonlijke ontwikkeling door en zijn op zoek naar hun eigen identiteit. Gedurende dit ontwikkelingsstadium vinden er ook grote lichamelijke en hormonale veranderingen plaats. Dat alles maakt het op zichzelf al een heftige periode voor een jongere en zijn omgeving. Wanneer hier dan ook nog eens een ingrijpend verlies bovenop komt, maakt dit het extra ingewikkeld.
Het leven van de jongere komt abrupt tot stilstand, maar de wereld draait door.
De jongere moet in deze nieuwe (on)werkelijkheid zien te overleven, maar wordt tegelijkertijd overspoeld door allerlei emoties en lichamelijke reacties. Soms is het lastig voor hen om hier zelf een weg in de vinden. Er is een gat in hun leven geslagen en alles dat zo stabiel en vanzelfsprekend leek, is niet langer meer hetzelfde. De ervaring dat het leven zo ondragelijk pijn kan doen en dat er geen andere oplossing is dan de pijn te verdragen, veranderd hun ziel voorgoed.
Er is geen rouwhandleiding. Sommige jongeren willen het liefste niets van dit alles voelen en stellen het verdriet uit. Zij stoppen hun emoties diep weg en storten zich op vrienden, school of werk. De één wilt graag praten over het verlies, de ander zegt liever niets. De ene keer wil de jongere alleen zijn, de andere keer juist niet. Dit hoort er allemaal bij.
Samen met de jongere zal ik op zoek gaan naar een nieuw evenwicht. We kijken hierin niet alleen naar het individuele proces, maar ook naar de actuele zaken die spelen zoals het aangaan van relaties, vriendschappen en het gezinssysteem. We ontwikkelen samen een waardevol self-support system. Dit maakt de jongere bewust van dingen die hij zelf kan inzetten, wanneer het even niet zo goed gaat. Deze tools geven rust en houvast, waardoor ze de toekomst met vertrouwen tegemoet kunnen zien.
